Ben Onderweg: 15 jaar op pad
Eind jaren tachtig las ik het boek De zwerftocht van Belcampo. Daarin vraagt de schrijver, nadat hij is afgestudeerd en geen werk kan vinden, zich op een goed moment af: wat houdt mij tegen om op pad te gaan? Vervolgens vertrok hij in 1933 voor acht maanden naar Italië.
Toen ik iemand vertelde dat dit boek mij zo aansprak, kreeg ik als reactie: dan moet je eens naar Santiago gaan lopen, over het oudste wandelpad van Europa.
Op dat moment werkte ik nog als elektrotechnicus in het Erasmus MC in Rotterdam, waar ik aanvankelijk verbindingen maakte tussen medische apparaten en later apparatuur bediende tijdens hartoperaties. Toen het aantal overuren dat ik maakte na verloop van tijd wel erg was opgelopen, wist ik wat ik moest doen: naar Santiago. Het was mijn tijd.
Tweede kans
Nadat mij in de Pelgrimshoeve in Vessem de Jacobsschelp was omgehangen, ging ik in augustus 2003 op weg in een hete zomer met temperaturen ver boven de dertig graden. Ik herinner het mij nog goed. Onderweg kwam ik bijna niemand tegen. En als je niemand tegen komt, ontmoet je alleen jezelf. Eenmaal in Noord-Frankrijk dacht ik in vertwijfeling: is dit hetnou? Ik ging in een ander tempo lopen en op een gegeven moment liep ik gewoon te janken. Ter hoogte van Reims kreeg ik last van een voet. Na een antibioticakuur en een week rust dacht ik dat het wel weer zou gaan, maar niets was minder waar. Met een gebroken middenvoetsbeentje keerde ik terug naar huis. Een tweede kans brak aan toen ik in maart het jaar daarop vanuit Reims opnieuw op pad kon gaan. Dat was een compleet andere start. Ik was veel relaxter en liep in een heel ander tempo. Ondanks drie weken regen, waarbij ik ’s morgens weer de natte kleren van de vorige dag aantrok, ervoer ik een enorme rust. Ik was tevreden met mijzelf. Onderweg kwam ik ook andere pelgrims tegen met wie ik stukken samen opliep. Voor het eerst merkte ik dat ik kon zijn wie ik was. Op 12 juni kwam ik in Santiago aan.
Onderweg zijn
Eenmaal thuis voelde ik echter dat er een zekere onrust in mij was gevaren. In 2006 begon ik met een nieuwe baan in het ziekenhuis in Harderwijk. Maar het leggen van de verbinding tússen mensen bleek mij meer voldoening te geven dan het managen van een afdeling. Na vier jaar besloot ik definitief afscheid te nemen van mijn werk. Ik had een ander plan voor ogen.
Het onderweg zijn bleef trekken. Ik wilde met groepen mensen op pad gaan. Vanuit kerken of in een ander verband, zoals tijdens pelgrimsweekenden en stiltewandelingen.
Om mijzelf te verdiepen en andere mensen een stukje op pad te helpen, liet ik mij scholen tot gecertificeerd coach en trainer. Ook volgde ik een opleiding Neuro Linguistisch Programmeren (NLP).
Anders lopen
Als ‘Ben Onderweg’ volg ik sinds 2010 mijn hart door het organiseren van wandelreizen, pelgrimages en retraites. Zo ging ik met jeugdzorg op pad naar Santiago om jongeren die in de problemen zijn geraakt een zetje te geven. Ik ben tegelijk reisleider, gids en coach. Ook zoek ik heel bewust het pelgrimspad op, omdat daar veel andere mensen lopen die zoekende zijn. Daardoor zie je dat je niet alleen bent in je zoektocht. De eerste vragen die andere wandelaars stellen is niet ‘hoe heet jij’, maar ‘waarom ben jíj onderweg?
Mijn ervaring is dat veel mensen een zetje nodig hebben om op pad te gaan. Soms is het genoeg om tegen iemand die naar Santiago wil te zeggen: ga gewoon, je ziet het onderweg wel en er komt vanzelf een oplossing.
Als ik mijn weg opnieuw zou kunnen gaan, zou ik dan anders lopen? Het is een vraag waarover ik lang kan filosoferen. Het smalle pad heeft mij vervulling gegeven. De omweg die ik maakte, had ik nodig om te worden wie ik ben: Ben Onderweg.
Uitgebreid artikel op Bewustzijnonline
Met dank aan, voor opzet en weergave: